Er is weer een dag voorbij, weer een stapje dichter bij de dag dat mijn vriend en vader van onze kleine mannetjes thuis komt. We hebben nog 5 maanden te gaan. Op zich zou je denken 5 maanden dat is toch zo voorbij, pfff was dat maar zo.
Als je in deze situatie zit lijken de dagen alleen maar langer te worden in plaats van korter door de wintertijd..
Ht brengt natuurlijk iets heel gezelligs mee de wintertijd, de kaarsjes gaan weer aan samen met de kinderen de kerst versiering ophangen etc. Maar wanneer de kinderen op bed liggen doet het zooo veel pijn om zo alleen te zijn in deze tijd waar het allemaal draait om gezelligheid en liefde en samen zijn.
Nee ik zeg het verkeerd, het is niet het alleen zijn, het is eenzaam zijn, want alleen ben ik natuurlijk niet.
Niemand hoort zich in een relatie eenzaam te voelen.. Lijkt wel een slagzin van All You Need Is Love ( waar ik overigens helemaal niet van houdt of ooit naar kijk) als ik de reclames van AYNIL zie denk ik altijd bij me eigen, kom op mensen jullie zijn allebei vrij, al zit je aan de andere kant van de wereld, wat natuurlijk niet leuk is, maar je kan elkaar iedere dag bellen tegenwoordig kun je skypen, dat maakt het allemaal ietsjes makkelijker.
Ik ben jaloers op dat soort communicatie.. Toen mijn vriend net vast kwam te zitten keek ik nog heel vaak op me telefoon, of er een whatsapp berichtje zou binnen komen, gemiste oproep wat dan ook.
Maar nee telkens de teleurstelling, natuurlijk gebeurt dat niet, hij zit vast!
En na een tijd begin je naar dingen te verlangen wat je voorheen helemaal niet deed samen.
Mijn vriend is bijvoorbeeld niet super romantisch aangelegd, ik weet zeker dat ik bij thuiskomst nooit geen pad van rozenblaadjes richting het bed zal vinden of een zelf gekookt diner met kaars lichtjes.
En toch verlang ik heel veel naar romantiek, ik fantaseer over van alles.
En het gekke is dat ik mezelf er heel soms zelf op betrap dat het dan niet mijn vriend is waar ik over fantaseer, maar bijvoorbeeld een of andere acteur! Ik zat laatst Magic Mike te kijken en toen ik Channing Tatum zag dacht ik zoo die mag er wezen, en ja hoor waar droom ik in een keer over, niet mijn vriend nee hoor channing lag bij thuiskomst op mijn bank op mij te wachten( met natuurlijk) ontbloot bovenlijf.. Ik ben helemaal niet het type die aan andere mannen denk OF fantaseer!
Wat is er met mij aan de hand!??
Ik mis mijn mannetje zoooo erg, het alleen naar bed gaan, maar vooral het alleen wakker worden is zo killing ik moet mezelf iedere ochtend weer pushen van hup nu je bed uit de dag beginnen, ik zou er alles voor over hebben dat hij met de feestdagen weer bij ons is. En dat ik alleen nog maar ons hoef te denken en alleen maar met 'ons' hoef bezig te zijn!
Geduld is een schone zaak, en laat ik nou hartstikke ongeduldig zijn!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten